In februari was het twintig jaar geleden dat onze Regenboogkerk werd ingewijd en tien jaar geleden dat we met een feestweek het eerste jubileum vierden. Zondag 21 februari stonden we hierbij stil. We lazen over het teken van de regenboog. Hieronder volgt een stukje van de preek die ik zondag daarover hield.

Nadat het water van de vloed is gezakt, Noach en de zijnen en alle dieren uit de ark zijn gekomen, Noach een altaar voor God heeft opgericht en nadat God een nieuwe zegen heeft gegeven, sluit de Eeuwige een verbond met alles en iedereen. Het verbond omsluit álle levende wezens. Niet alleen met de mensen sluit God een verbond, maar ook met alle dieren en heel de aarde. Het doel van het verbond is dat niet al het leven zal worden uitgeroeid en de aarde niet zal worden vernietigd. Positief geformuleerd: God en alle mensen en dieren en heel de aarde zijn met elkaar verbonden voor het leven. Eerbied voor het leven, daar gaat het om in dit verbond. Als teken van dit eeuwigdurende verbond plaatst God zijn boog in de wolken. Het is een veelzeggend teken, dit teken van de regenboog. Verschillende aspecten van dit teken geven met elkaar goed weer, waar het verbond dat God sluit op doelt.

Allereerst de vorm van de boog. Die doet denken aan een beschermende koepel. Alles en iedereen onder die boog is veilig, beschermd tegen een totale vernietiging. De vorm van de boog duidt op de bescherming die het verbond voor altijd biedt. Dan de reikwijdte van de boog. De boog breidt zich uit van horizon tot horizon, omspant zo de hele aarde en allen die daar wonen. De uiteinden van de boog duiden op het verbindende karakter van het verbond. Alle aardbewoners, hoe anders en verschillend ook, worden betrokken bij Gods inzet en eerbied voor het leven. Mensen én dieren, mannen én vrouwen, transgenders en intersekse personen, homo’s en hetero’s, mensen van allerlei kleuren en culturen en levensbeschouwingen, wij horen bij elkaar in dit verbond. Wij worden uitgenodigd om elkaar te ontmoeten, de dialoog aan te gaan, met elkaar samen te werken uit eerbied voor het leven. De uiteinden van de boog duiden dus op het verbindende karakter van het verbond.

En dan de oorspronkelijke functie van de boog. Eigenlijk is het een wapen, om er pijlen mee af te schieten en te doden. Maar de boog is van positie (en daarmee van functie) veranderd. Hier valt niet mee te schieten. Het is als in de lofzang van Hanna: ‘De boog der helden is gebroken.’ (1 Samuel 2:4). Het is geen wapen meer, maar een teken van vrede. Dus de positie van de boog duidt op het vredestichtende karakter van het verbond.

Tenslotte de kleuren van de boog. Die laten zien hoe Gods licht in vele kleuren doorbreekt in heel het leven. Er is niet één basale religieuze ervaring, niet één fundamentele openbaring, niet één grondbeginsel van het geloof. Het licht van Gods liefde is veelkleurig en rijk geschakeerd en kan ook zo door ons worden gezien en ervaren, beleden en bezongen. De kleuren van de regenboog laten zien dat God in allerlei kleurschakeringen zijn verbond onderhoudt. Elke keer wanneer we ons bijzondere kerkgebouw binnengaan, elke keer wanneer we thuis een viering meemaken die vanuit onze Regenboogkerk wordt uitgezonden, worden we herinnerd aan het verbond dat God sloot met heel de aarde en al haar bewoners, ook met ons. We worden herinnerd aan het beschermende, verbindende, vredestichtende en rijkgeschakeerde karakter van het verbond en aan wat dit betekent voor ónze levenshouding, ons doen en laten, onze handel en wandel onder Gods boog aan de hemel.

Heleen Weimar