‘It’s the most wonderful time of the year!’ Misschien hebt u de afgelopen weken ook wel erg vaak op de radio langs horen komen. In de meeste Amerikaanse kerstliedjes gaat het vrijwel de hele tijd over gezelligheid, over de kerstman en cadeautjes. Natuurlijk is het fijn als je het samen gezellig kunt hebben. Maar juist dit jaar is dat zeker niet voor iedereen het geval.
Daarom is het goed te bedenken dat er ook andere kerstliederen bestaan:
Hoe leit dit kindeke hier in de kou;
Ziet eens hoe alle zijn ledekens beven,
Ziet eens hoe dat het weent en krijt van rouw!
De ons niet bekende dichter realiseerde zich dat dit kind van zijn moeder niet alleen het leven kreeg, niet alleen de warmte en de liefde en de geborgenheid, maar ook de sterfelijkheid en de haat van de wereld. Lucas en Matteüs tonen ons een kind dat in de wereld niet echt welkom is. Het Kind van Kerstfeest brengt mensen heilzaam van hun stuk.
De kleine Jezus kijkt ons aan. Zijn moeder kijkt over hem heen met een bedroefde blik alsof ze Golgotha aan de horizon van het leven van haar kind al heeft gezien. In de icoon Moeder Gods van Pelagonië (1422) zien we het kind zitten in een wonderlijke houding op de arm van zijn moeder, het hoofdje ver achterover gebogen, het handje op haar wang. De tedere relatie tussen moeder en kind wordt benadrukt. Wie wordt hier door wie gedragen? Natuurlijk, de moeder draagt letterlijk het kind. Maar op figuurlijke wijze begrepen is het dit kind dat zijn moeder draagt. Dit kind draagt zijn moeder. Dit kind draagt het leven. Het draagt de kerk. Wij zijn het, in alle kwetsbaarheid, die vandaag worden gedragen door dit kind. Dat is het geheim van Kerstfeest.
Jurjen Zeilstra